Η Διαταραχή Αναπτυξιακής Δυσπραξίας είναι μία πάθηση (Barnhartetal.,2013) η οποία χαρακτηρίζεται από την κινητική δυσλειτουργία που επηρεάζει πτυχές της καθημερινής ζωής των παιδιών. Ο αργός και λιγότερο ακριβής συντονισμός, η μειωμένη ισορροπία, ο κινητικός αναλφαβητισμός και ο μειωμένος αισθητικό-κινητικός συντονισμός είναι κάποια από τα βασικά χαρακτηριστικά της πάθησης. Προσβάλει τη λεπτή και αδρή κινητικότητα των παιδιών επηρεάζοντας πολλές καθημερινές συνήθειες όπως η γραφή, η κίνηση, ο χειρισμός εργαλείων, οι αθλητικές δραστηριότητες και το παιχνίδι. Η πάθηση εμφανίζεται στα παιδιά ηλικίας 6-12 ετών και ενώ το ποσοστό είχε μειωθεί στο 5-8% παγκοσμίως, παρουσιάζει ανοδικές τάσεις τα 2 τελευταία χρόνια λόγω της πανδημίας. Η πάθηση επηρεάζει επίσης και ψυχολογικά το παιδί μέσω της μειωμένης δραστηριότητας του σε αθλήματα, καθώς η μειωμένη συμμετοχή του σε αυτά οδηγεί σε θυμό, δυστυχία, κατάθλιψη, απογοήτευση και μοναξιά (Rosenblumetal.,2017).
Η σωστή αξιολόγηση του παιδιού αποτελεί βασικό στοιχείο για την οργάνωση του προγράμματος αποκατάστασης. Κλίμακες όπως η Movement ABC-2, η BruininksBOTMP-2, TGMD και η PDMS-2 φαίνεται να αξιολογούν πλήρως τις σωματικές δεξιότητες στις οποίες υστερεί το παιδί, σύμφωνα με τα φυσιολογικά κριτήρια ανάπτυξης. Αξιολογείται η λεπτή και αδρή κινητικότητα, η ισορροπία, η μυϊκή δύναμη και ο συντονισμός των παιδιών.
Την πρώτη θέση στους τρόπους παρέμβασης στα παιδιά με Διαταραχή Αναπτυξιακής Δυσπραξίας έχουν τα προγράμματα άσκησης. Στόχος του Φυσικοθεραπευτή/Γυμναστή είναι να εντάξει στο πρόγραμμα αποκατάστασης ποικίλες δραστηριότητες διασκεδαστικές αλλά και αποτελεσματικές για να συμμετέχουν όλα τα παιδιά ευχάριστα σε αυτές(CavalcanteNetoetal.,2020). Τα προγράμματα οργανώνονται σε ατομικές συνεδρίες αλλά και σε ομαδικά τμήματα ανάλογα με τις ιδιαιτερότητες του κάθε παιδιού. Η διαφορά στα ομαδικά τμήματα είναι ότι το παιδί μέσω της κοινωνικής αλληλεπίδρασης ενθαρρύνεται για περισσότερη συμμετοχή, έχει την αίσθηση του ανταγωνισμού σε μικρό βαθμό και της επίτευξης του στόχου της ομάδας έναντι των ‘’ αντιπάλων’’(HungandPang,2010).Εκτός από τα προγράμματα άσκησης συστήνεται η Νεύρο-κινητική εκπαίδευση, τα βιντεοπαιχνίδια μέσω εικονικής πραγματικότητας και η υδροθεραπεία.
Αθλήματα όπως το Tae-Kwon-Do ( Fongetal.,2013) και το PingPong (Tsai,2009) έχουν γίνει αντικείμενα ερευνών με τα αποτελέσματα να είναι πολύ καλά τόσο στη βελτίωση της ισορροπίας, των κινητικών και γνωστικών λειτουργιών όσο και του συντονισμού. Σίγουρα η ενασχόληση με ποικιλία αθλημάτων ( ενόργανη, στίβος κ.α ) και δραστηριοτήτων ( ρομποτική, εικαστικά, kidsathletics κ.α) θα έχει το καλύτερο αποτέλεσμα στα παιδιά με Διαταραχή Αναπτυξιακής Δυσλειτουργίας αφού κάθε άθλημα και δραστηριότητα λειτουργούν διαφορετικά στα στοιχεία της λεπτής και αδρής κινητικότητας που προσβάλλονται άμεσα από την πάθηση αυτή.
Κάθε παιδί είναι μοναδικό, όπως μοναδικό είναι και το χρονικό σημείο που θα φτάσει σε συγκεκριμένα επίπεδα ανάπτυξης. Παρόλα αυτά είναι σημαντικό να παρακολουθούμε συνεχώς τα παιδιά που βρίσκονται στη πρώιμη αναπτυξιακή περίοδο.
Σημάδια που δείχνουν ότι ο κινητικός συντονισμός δε συμβαδίζει με την ηλικία του παιδιού και αρχίζουν να προσβάλουν τις καθημερινές λειτουργίες του πρέπει να μας προβληματίζουν και να μας οδηγούν στην αναζήτηση της γνώμης των ειδικών.
